مکتب کوبا

با وقوع انقلاب کوبا در سال ۱۹۵۹ میلادی ، جنبش قابل توجهی در پوستر سازی این کشور صورت پذیرفت و پوستر به عنوان رسانه ی مهمی که در برگیرنده وقایع فرهنگی مانند فیلمهای سینمایی ، تئاتر ، کنسرتهای موسیقی ، باله و اپرا و جشنواره های مختلف بود ، به توده مردم شناسانه شد. البته این رسانه غیر از زمینه های هنری ، در سیاست هم کارایی فراوان یافت.

در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی ، (رائول مارتینز) ، (آلفردو روستگارد) و فلیکس بلتران) ، در تعیین خط مشی گرافیک کوبا و هنر پوستر سازی آن نقش اصلی را بر عهده داشتند.

شیوه بصری پوستر های کوبایی بسیار متنوع بوده و از هنر پاپ و هنر بومی کوبا به همان نسبت بهره گرفته است. می توان گفت که مکتب کوبا در زمینه های فرهنگی و هنری مانند تئاتر ، سینما و موسیقی و نیز پوستر های سیاسی ، از بستر های دیگر طراحی پوستر ، قوی تر است و حتی همان گونه که اشاره شد این کشور سازمان هایی ویژه گرافیک سیاسی دارد که مورد حمایت دولت اند و بسیاری از پوستر های سیاسی جنبشهای آزادی خواهانه در آفریقا و آسیا و امریکای جنوبی در کوبا طراحی و چاپ می شوند.

• پوستر مکتب کوبا
  پوستر سیاسی برای تبلیغ (فیدل کاسترو)
  طراح : رائول مارتینز (Raul Martinez)
  سال نشر : ۱۹۶۸ میلادی

• پوستر مکتب کوبا
  پوستر سیاسی با عنوان روز نبرد
  چه گوارا (Che Guevara)
  طراح : النا سرانو (Elena Serrano)
  سال نشر : ۱۹۶۸ میلادی

آن پوستر چه گوارا را که به دیوار شما آویزان است، فراموش کنید. یک تاریخدان ثابت کرده است که در طراحی پوسترهای کلاسیک چیزهای بیشتری وجود دارد.

.آیا طراحی گرافیک می‌تواند داستان یک ملت را بازگو کند؟ یک تاریخدان بر‌ اساس پوسترهای فیلم کلاسیک کوبا، این سؤال را با طراحی و سبکی خاص بررسی می‌کند

وقت آن است که فراتر از آنچه پوستر چه گوارا را بر روی دیوار اتاق خواب خود آویزان می‌کنید، با یک نمایشگاه جدید به بررسی MAD پاریس بپردازید که به بررسی روابط سینما و انقلاب کوبا می پردازد.

در Affiches cubaines: révolution et cinéma (پوسترهای کوبا: انقلاب و سینما)و Musée des Arts Décoratifs در پاریس از مجموعه ۲۵۰ پوستر پرده برداری می‌کند که عصر طلایی پوستر کوبایی را پوشش می‌دهد.

به دلیل وضعیت منزوی کوبا، این کشور مدت‌ها ناشناخته است، فقط در سال‌های اخیر از سال ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ مورد توجه مجدد غرب واقع شده است.

این نمایشگاه با امسال شصتمین سالگرد پیروزی انقلاب کوبا را جشن می‌گیرد و قصد دارد تا ظهور مکتب فراموش شده کشور هنرمندان پوستر را روشن و درک کند و شاید سرانجام در تاریخ بین‌المللی پوسترهای کلاسیک، جایگاهی برای آن بگذارد.

قبل از انقلاب‌، سبک پوسترهای کوبایی از سبک‌های تبلیغاتی آمریکای شمالی پیروی می‌کرد‌، همانطور که در آن زمان توسط رژیم جمهوری خواهان تشویق می‌شد.

هنگامی که فیدل کاسترو قدرت را به دست آورد و گوارا به عنوان وزیر صنعت کوبا ممنوعیت تبلیغات تجاری را وضع کرد، هنر پوستر کوبا نه تنها به یک سیاست بلکه گونه سینمایی تبدیل شد.

از زمان تأسیس آن در سال ۱۹۵۹ ،ICAIC (یا موسسه هنر و صنعت سینمایی کوبا Instituto Cubano del Arte e Industria Cinematográficos ) ، بزرگترین حامی پوستر شد و با رنه آزوکی کاردناس، نیکو‌، ادواردو مونوز باخ و آنتونیو ربیرو بزرگترین حامی پوستر شدند.

نمایندگان فرار از کنوانسیون‌های پوستر فیلم، از چهره و عنوان یک ستاره سبک پس از انقلاب کوبا یکی از مواردی بود که می‌توانست هنجار تعیین شده توسط آژانس‌های ارتباطی آمریکایی را که قبلاً در این جزیره قرار داشتند به چالش بکشد.

پوسترهای کلاسیک کوبایی که اکنون به عنوان ابزاری تبلیغاتی دیده می‌شود‌، در عین حال که مردم را با تصاویری قوی خوشحال می‌کرد‌، آموزش نیز می‌داد. هنرمندان پوستر آن عصر شناخته شده بودند و از روندهای هنری معاصر عصر مانند هنر پاپ‌، روانگردان و سینتیک الهام می‌گرفتند.

بر‌خلاف بسیاری از کشورهای کمونیستی که پوسترها باید از زیبایی شناسی رئالیسم سوسیالیستی پیروی کنند‌، كاسترو در این رویداد بزرگ كه در دسترس همگان بود‌ نه فقط برای موزه‌ها یا گالری‌ها بلکه از آزادی كامل هنرمندان خود، حمایت می‌كرد‌.

شهرت پوسترهای کوبا تا زمان فروپاشی بلوک اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۸۰ برجسته بود و بیش از ۸۰ درصد تجارت خارجی با آن مشترک بود.

در نتیجه، کوبا وارد یک بحران جدی اقتصادی شد و تولید پوستر به طور ناگهانی متوقف شد. دانش آموختگان جوان ISDI (موسسه عالی طراحی) مشاغل خود را در شرایطی شروع می‌کردند که افت قابل توجهی در نظم عمومی را شاهد بودند.

گروه‌های کوچکی از طراحان برای قعالیت آزادانه، مانند  Next Generation (نسل بعدی) و مجموعه NUDO تشکیل شدند.

از دهه ۲۰۰۰ نگذشته بود که نسل جدیدی از هنرمندان پوستر کوبا، در حال بازگشت به تمرینات تجربی و هنری بودند و در دوران طلایی پیشگام بودند.

پوستر فیلم The Lonely Heart

خلاصه داستان:

آنتوییتو مجرد است و به عنوان clarinetist (کلارینت) در کاباره کار می‌کند. او تبلیغی را در این روزنامه قرار داده و به دنبال دختری خوب و بی ریا است، و روچوو، که از پایتخت کوردوبا فرار می‌کند تا شرمساری دوران بارداری خود را پنهان کند به آن پاسخ می‌دهد.

هم زیستی با کلارینتیست ساده لوح، که توهین یک همکار در خصوص روسپیگری را رد می‌کند و مادر مرحوم خود را می‌پرستد و به عنوان یادگار پای ارتوپدی پدر مرحوم خود را نگه می دارد، کار آسانی نیست.

مردان دیگر تمایل خود را به آشنایی با روچو نشان می‌دهند، اما دیگر تظاهر به پایان می‌رسد. وقتی دیگر نتواند پنهان کند که باردار است، آنتوییتو تصمیم می‌گیرد که اسم خود را روی بچه بگذارد.